Evdeki kimdi

Evelyn bir medyumdu ve sıradan insanların göremediklerini görmekle ödüllendirilmişti. Her ne kadar kimilerine göre bu bir lanet olsa da. Bazen paranormal araştırmalar yapan bir ekiple birlikte çalışır, gizemleri çözerdi. Bu seferki görevi diğerlerinden farklıydı. Terk edilmiş Dellamorte Evi’ne birkaç gece geçirmek üzere gelmişlerdi. Evin bir önceki sahipleri buradan apar topar taşınmıştı. Buna gerekçeleri ise duvarlardan gelen ağlayan çocuk sesleriydi. Fakat Evelyn bu evde başka birinin, saf bir kötülüğün daha olduğunu adımını atar atmaz hissetmişti.

O gece seslerin geldiği odada yattı. Uykuya dalmak üzereyken tam da söylendiği gibi bir çocuk sesi duydu: “Beni anneme götür!” Yatağında doğruldu. “Çok korkuyorum!” Evelyn çocuğun yakarışlarını net bir şekilde duyabiliyordu. “Kimsin? Çık ortaya!” diye seslendi çocuğa. “Burada sıkıştım kaldım!” diye cevap verdi çocuk. Evelyn ayağa kalktı ve odayı incelemeye başladı. “Seni duyuyorum. Hadi, sesime gel. ” Evelyn bu sözleri söyledikten sonra odanın köşesinde sırtı dönük, kısa boylu bir karartı gördü. Korkuyla sıçradı. Ama bunun çocuk olduğunu anladı. Çocuğa usulca “Korkma, sana yardım etmeye geldim.” dedi. Bunu söylemesiyle birlikte karartı hızla onun üzerine doğru koşmaya başladı. Boyu aniden uzadı ve derisi çürümüş, gözleri kanlanmış, suratı çarpılmış bir kadına dönüştü. Kadın “Git buradan, bizi rahat bırak!” diye bağırarak kollarını Evelyn’in boynuna uzattı. Evelyn neye uğradığını şaşırmıştı. Nefes alamıyor, alt kattaki ekibinden yardım isteyemiyordu. Neyse ki odanın ışığı aniden açıldı, ekip sesleri duyup gelmişti ve bu korkunç gece şimdilik böyle bitmişti. Fakat Evelyn hiç iyi değildi. Bu görev sandığından daha da zordu. Ertesi gün bir an önce oradan gitmek istemesine neden olacak bir olay daha yaşadı. Kaldığı odanın penceresinden dışarı bakarken arka bahçede çarşaf asan birini gördü. Yüzünü tam seçemiyordu ama bu evde kimsenin yaşamadığını da iyi biliyordu. Birden çarşaflar kan izleriyle dolmaya başladı. Daha dikkatli bakınca bunların çarşaf değil kefen olduklarını fark etti. Korkuyla irkildiğinde o kadın kin dolu gözlerle ona bakıyordu. Kötü bir güç Evelyn’in oradan derhal gitmesini istiyordu. Ekibi evin tarihini araştırmayı tamamladığında trajik bir gerçekle karşılaşmıştı. Bu evde uzun zaman önce bir anne, küçük çocuğu ve dadısı yaşıyordu. Fakat anne evden bir süre ayrılmak zorunda kalmıştı. Döndüğünde ne çocuğunu ne de dadısını bulamamıştı. Anne uzaklara gitmiş, ev de bir süre boş kaldıktan sonra kiralanmıştı. Evelyn hemen dadıya ait bir fotoğraf görmek istedi. Yıpranmış, siyah beyaz fotoğrafa baktığında ise acı gerçeği fark etti: Bu, onu boğmaya çalışan kadındı.

Evelyn çocuğun o gece kendisine bir mesaj vermek istediğini anlamıştı. Ekibine “Burada, duvarların ardında.” dedi. Seslerin geldiği odadaki duvarlar kazıldı ve boşlukta küçük bir çocuğun iskeleti ile karşılaşıldı. Bu iskelet başka ve daha büyük bir iskelete sıkı sıkı sarılmıştı. Muhtemelen kaçmaya çalışmamış, çok korkmuştu. Diğer iskelet bir yandan, her dadının yaptığı gibi, onu ninnilerle sakinleştirirken bir yandan da kendilerini bu küçük bölmeye hapsediyordu. Sonsuza dek birlikte olabilmeleri için… Evelyn’in vardığı sonuç bu olmuştu.